Het overkwam mij terug op Kerstdag. Een gezellige dag, met lekker eten, samen met familie. Tot er verhaaltjes boven gehaald werden van "oh zo leuke jeugdherinneringen". Mijn maag weigerde verdere dienst en in mijn brein begon het vonken te geven.  Hoewel jarenlange therapie voor mezelf innerlijke vrede gebracht heeft en ik veel verdriet en angst uit mijn jeugd heb kunnen loslaten, zijn die verhaaltjes toch steeds weer een trigger voor mezelf. Dan vraag ik me af hoe iemand zijn / haar geheugen blijkbaar zo anders kan functioneren dan het mijne. Gelukkig kon ik even ventileren bij mijn schoonzus, die me een grote hartelijke knuffel gaf. Wat hou ik van haar.

Die avond heb ik mijn huiswerk gemaakt. Want ik wil ervan af! Ik heb geen zin meer in die triggers, die mijn pret op familiefeesten plots kunnen vergallen. Ondertussen weet ik dat de techniek hiervoor van mezelf dient te komen, iemand anders brengt je dit niet op een schaaltje. Emoties loskoppelen van wat er ooit gebeurde. De feiten veranderen niet, maar de pijnlijke emoties die eraan vast hangen proberen los koppelen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Wanneer ik nu aan vroeger denk probeer ik te focussen op de mooie momenten. Daardoor neemt het emotionele belang van de moeilijke momenten af en krijg ik meer innerlijke bedrading met het positieve dat er heus ook wel was. Ik ben alvast benieuwd, gelukkig heb ik een gans jaar om te oefenen, tot aan de volgende Kerst ;)

‘Immer vooruit dappere telgen’, dit was de strijdkreet van mijn moeder als ik bang was. Bang voor een schooloptreden, bang voor een spreekbeurt, bang om op vakantiekamp te vertrekken. Dus deed ik het allemaal. ‘Flink zijn’, ‘Doorbijten’,’ weet je wel. Maar de emotionele ondersteuning om om te gaan met die gevoelens was er niet. Geen erkenning of ruimte voor mijn angst, geen tijd om achteraf de emoties te verwerken of duiding te krijgen hoe ik er beter mee kon omgaan. “Stilzitten als een kikker”, was toen nog niet geboren..

Zonder het te beseffen leerde ik al die emoties te onderdrukken. Tijdens de moeilijkste opdrachten zoals spreken voor publiek en buitenlandse opdrachten, werd mijn motto ‘blik op oneindig en gewoon doen’. Ik had ook de behoefte mezelf te bewijzen en allicht op die manier ‘erkenning’ te krijgen. Cooldown momenten, momenten om te reflecteren en stress-coping technieken te leren kennen, kregen geen prioriteit. Maar mijn lijf en mijn spieren die vergaten niks…..
Je raadt het allicht, op een bepaald moment (rond mijn 40ste) blokkeerde mijn lijf volledig. Naast medische ondersteuning startte ik mijn zoektocht naar mogelijke dieperliggende oorzaken op vlak van emotioneel welzijn en zingeving. Nu, 20 jaar later, ondervind ik ook nog momenten van stress, geeft mijn lichaam soms heftige signalen. Maar als die signalen er zijn plan ik wel bewuster ruimte en tijd in om de bodymind balans te herstellen en wat ooit onderdrukt is stap voor stap verder te ontdekken en te bevrijden.
​
​Meer lezen? Check het boek van Gabor Maté:  'Wanneer je lichaam nee zegt'
Groetjes
Ann