‘Immer vooruit dappere telgen’, dit was de strijdkreet van mijn moeder als ik bang was. Bang voor een schooloptreden, bang voor een spreekbeurt, bang om op vakantiekamp te vertrekken. Dus deed ik het allemaal. ‘Flink zijn’, ‘Doorbijten’,’ weet je wel. Maar de emotionele ondersteuning om om te gaan met die gevoelens was er niet. Geen erkenning of ruimte voor mijn angst, geen tijd om achteraf de emoties te verwerken of duiding te krijgen hoe ik er beter mee kon omgaan. “Stilzitten als een kikker”, was toen nog niet geboren..
Zonder het te beseffen leerde ik al die emoties te onderdrukken. Tijdens de moeilijkste opdrachten zoals spreken voor publiek en buitenlandse opdrachten, werd mijn motto ‘blik op oneindig en gewoon doen’. Ik had ook de behoefte mezelf te bewijzen en allicht op die manier ‘erkenning’ te krijgen. Cooldown momenten, momenten om te reflecteren en stress-coping technieken te leren kennen, kregen geen prioriteit. Maar mijn lijf en mijn spieren die vergaten niks…..
Je raadt het allicht, op een bepaald moment (rond mijn 40ste) blokkeerde mijn lijf volledig. Naast medische ondersteuning startte ik mijn zoektocht naar mogelijke dieperliggende oorzaken op vlak van emotioneel welzijn en zingeving. Nu, 20 jaar later, ondervind ik ook nog momenten van stress, geeft mijn lichaam soms heftige signalen. Maar als die signalen er zijn plan ik wel bewuster ruimte en tijd in om de bodymind balans te herstellen en wat ooit onderdrukt is stap voor stap verder te ontdekken en te bevrijden.
Meer lezen? Check het boek van Gabor Maté: 'Wanneer je lichaam nee zegt'
Groetjes
Ann
RSS Feed